Τα συνθήματα της πλατείας έχουν απ' όλα: άμεση δημοκρατία, χούντα, την αστυνομία, τον Πάγκαλο, την καμαριέρα του Στρος-Καν κ.ά. Ανάμεσα σε αυτά, και πολλά συνθήματα με νεοχίπικη διάθεση – όπως «Κάτω τα κόμματα πάνω τα χρώματα», «Έχουμε την ομορφιά μαζί μας, απέναντι στον μοχθηρό τραπεζίτη και τον κακό πολιτικό», «Κάτω οι πάνω, πάνω κανείς». Χρησιμοποιούνται και κάποια που αποτελούν μάλλον μείγμα αγανάκτησης και συντεχνιακής λογικής, όπως το «Όχι άλλοι ανειδίκευτοι πάνω στα ασθενοφόρα», σύνθημα που αναγράφεται στο πανό του συλλόγου ΑΔΠΑ (Αδιόριστοι Διασώστες - Πλήρωμα Ασθενοφόρου).
«Άμεση δημοκρατία τώρα»: «Αποφασίζουμε αμεσοδημοκρατικά, υπερβαίνουμε τον κομματισμό». Ποιοι «αποφασίζουμε» ακριβώς; Όσοι βρίσκονται στην πλατεία για όλους τους υπόλοιπους; Θα μου πεις «έλα και εσύ». Γιατί; Πότε έπαψε «το συνέρχεσθαι» να αποτελεί δικαίωμα και συνιστά υποχρέωση; Και γιατί να πάει κάποιος σε μια λαϊκή συνέλευση στην οποία, από την πολλή δημοκρατία, δεν έχει μιλήσει ούτε ένας υπέρ του μνημονίου; Είναι δυνατόν να πιστεύεις στοιχειωδώς στη δημοκρατία και να καλείς τους ακροατές να σηκώσουν τα χέρια και να ψηφίσουν για το «τυπικό κατά», όπως έκανε η συντονίστρια σε μια από τις πρώτες συνελεύσεις; Αλλά όπως λέει και το σύνθημα «τόση δημοκρατία –με τέτοια δυσανεξία στη διαφορετική άποψη– έχουμε να δούμε από τη χούντα».
«Ψωμί, παιδεία, ελευθερία»: «Η χούντα δεν τέλειωσε το '73, εδώ θα την κηδέψουμε σε τούτη την πλατεία». Η χούντα τέλειωσε, ως γνωστόν, το '74, αλλά ένας χρόνος πάνω-ένας χρόνος κάτω, δεν θα κολλήσουμε εκεί. Αλλά το πώς ζουμε σε χούντα και οι αγανακτισμένοι συμπληρώνουν δυο μήνες ανενόχλητοι στη πλατεία Συντάγματος κλείνοντας κάθε βράδυ τους γύρω δρόμους, ακόμα και για ένα φιλικό δίτερμα, στο όνομα της λαϊκής συνέλευσης είναι απορίας άξιον. Εκτός κι αν έχουμε λίγη χούντα. Την πρώτη χούντα στα παγκόσμια χρονικά που, αντί να βγάλει τα τανκς για να ισοπεδώσουν τις σκηνές της επανάστασης, έχει παραδώσει το κέντρο στους «αγανακτισμένους», ανεχόμενη την κατάληψη της πλατείας και το κλείσιμο των δρόμων. Το πρόβλημα για όλους εμάς τους υπόλοιπους είναι ότι δεν λειτουργεί η δημοκρατία, διότι αν λειτουργούσε θα υπήρχαν και κάποια όρια στη διαμαρτυρία.
Εμπρός λαέ, μη σκύβεις το κεφάλι, ο μόνος δρόμος είναι αντίσταση και πάλη: Η αγανάκτηση αγανάκτηση, αλλά μην ξεχνάμε και τη σταθερή αξία της αντίστασης στην αστυνομία και στο κράτος που όλοι αγαπάμε να μισούμε του αντιστασιακού πολίτη που ορθώνει το ανάστημά του στους ισχυρούς οι οποίοι τον εκμεταλλεύονται και παίζουν παιχνίδια στην πλάτη του κ.τ.τ. «This is Sparta!», «Αφήστε μας να ζήσουμε γιατί θα σας γαμήσουμε», «Όλοι στο δρόμο να σπάσουμε τον τρόμο», «Ακόμα και η καμαριέρα αντιστάθηκε», «Τόσα χρόνια Παπανδρέου και Καραμανλής, η επόμενη οικογένεια θα είμαστε εμείς», «Ανοργασμικό τμήμα ελληνικής αστυνομίας. Ανοιχτό σχολείο μπάτσων. Δώρο η εγγραφή και το πρώτο σου γκλομπ για να χτυπάς τη μάνα σου»...
Τώρα που δεν υπάρχει σάλιο, η αγανάκτηση είναι τζάμπα. Άλλη μια εκδοχή της ελληνικής υποκρισίας. Όσοι θυμήθηκαν τώρα –μετά από 37 χρόνια ελληνικής δημοκρατίας και ανοχής όλων των παθογενειών που τη συνόδευσαν– να εκφράσουν την οργή και την αγανάκτησή τους για το σάπιο πολιτικό σύστημα, δύσκολα πείθουν ότι αγωνίζονται για μια κοινωνία δικαιοσύνης, αξιοκρατίας και ίσων ευκαιριών. Πιο πιθανό είναι οι περισσότεροι να αγανακτούν επειδή κάποιοι άλλοι πρόλαβαν και «έφαγαν/ έκλεψαν/ διόρισαν ή διορίστηκαν» ενώ εκείνοι όχι. Και ορισμένοι αγανακτούν, επίσης, διότι τις δουλειές μας τις παίρνουν οι ξένοι: «Ελληνίδες μάνες θέλουν για τους Έλληνες μόνο δουλειά», έλεγε ένα πανό που, έπειτα από την κατακραυγή, αποσύρθηκε.
Από τα πρακτικά των λαϊκών συνελεύσεων της πλατείας. Τι θα μπορούσε να σημαίνει ακριβώς η άμεση δημοκρατία της πλατείας μπορούμε να το κατανοήσουμε διαβάζοντας αποσπάσματα από τα πρακτικά των λεγόμενων λαϊκών συνελεύσεων. Διαβάστε μερικές :
- Να μείνουμε στο Σύνταγμα έως ότου αποφασίσουμε πώς θα λύσουμε τα προβλήματα μας.
- Να μείνει το Σύνταγμα και οι δρόμοι κλειστοί αυτό το βράδυ και κάθε βράδυ απο δω και πέρα έως ότου βρεθεί λύση.
- Να καλέσουμε καθηγητές και νομικούς να μας διαφωτίσουν με ποιον τρόπο να απαλλαγούμε από το μνημόνιο.
- Στο Σύνταγμα σήμερα το βράδυ νιώθω ευτυχισμένη. Ας κάνουμε μια καλή αρχή κλείνοντας τις τηλεοράσεις μας. Και ας ξεκινήσουμε να συντονιζόμαστε.
- Σήμερα το βράδυ τα πρόσωπά μας φωτίστηκαν από ένα χαμόγελο. Έχουμε όλοι μια ψυχική ανάταση.
- Να πάει στο διάολο το χρέος που μας φόρτωσαν.
- Να φέρουμε και ένα ταπεράκι φαγητό να αντέξουμε τις ώρες της Συνέλευσης.
- Η ζωή είναι πολύτιμη για όλους μας.
- Θα ήταν πολύ όμορφο όσο μιλάω να με μεταφράζουν σε άλλες γλώσσες ή να υπάρχει κάποιος διερμηνέας της νοηματικής γλώσσας για τους κωφάλαλους.
- Να γίνουμε ιός και να διασπαρούμε παντού.
- Θέλουμε άμεση δημοκρατία με εναλλαγή ρόλων, όχι μόνο τον καημό μας να πούμε, αλλά και πολιτική να κάνουμε.
- Ήμουν στη συνέλευση του Πολυτεχνείου, είμαι συγκινημένος που είμαι εδώ.
- Χτες παρατηρήθηκαν άτομα «μαστουρωμένοι». Ας ξενερώσουν πρώτα και μετά ας έρθουν.
- Έρχομαι σχεδόν κάθε μέρα και για κάποιο λόγο βρίσκω νόημα, που δεν μπορώ ακριβώς να περιγράψω, αλλά βρίσκω νόημα και θέλω να συνεχίσω να έρχομαι.
- Όποιος θέλει να έρχεται δυο φορές τη βδομάδα, ας το κανονίσει με τον εαυτό του να έρχεται δυο φορές τη βδομάδα.
- Κι εγώ έρχομαι κάθε μέρα και γουστάρω, αλλά για συνέλευση δε χρειάζεται να γίνεται κάθε μέρα, ας ερχόμαστε χωρίς συνέλευση κάθε μέρα.
- Θυμάμαι κάποτε στην ιστορία κάποιοι κάθισαν δεξιά και κάποιοι αριστερά. Εμείς καθόμαστε μπροστά, άρα είμαστε ΜΠΡΟΣΤΑ ούτε δεξιά ούτε αριστερά.
Highlights: Το κορυφαίο συμβάν, όλο αυτό το διάστημα, ήταν τα επεισόδια το διήμερο ψήφισης του Μεσοπρόθεσμου. Τα υπόλοιπα κορυφαία συμβάντα, ωστόσο, είχαν περισσότερο αισθητική και λιγότερο πολιτική φόρτιση:
- Άφιξη ιερέων στη πλατεία Συντάγματος με πούλμαν μισθωμένο από την Μητρόπολη Καλαβρύτων και Αιγιαλείας στις 5/6/2011.
- Άφιξη 30 αγανακτισμένων Σπαρτιατών που έφτασαν πεζή από τη Σπάρτη (έτσι είπαν) στο Σύνταγμα, μαζί με σημαίες και ασπίδες στις 29/6/2011.
- Το τραγούδι των αγανακτισμένων από τον Στ. Κραουνάκη με τίτλο «Κατσαρόλα»: «Βάλε κατσαρόλα, / φίλε μου, ξεκόλλα. / Πες και στα παιδιά / να 'ρθουν μια βραδιά / να τα σπάσουν όλα».
-Άφιξη ποδηλατών από την Τρίπολη στη πλατεία Συντάγματος στις 17/7/2011.
- Ομιλία του Μανόλη Γλέζου για την άμεση δημοκρατία στις 17/6/2011.
No comments:
Post a Comment